Fatma Eşarp - Bej

Yüzyıllardır gül fısıltılarının yankılandığı Anadolu tarihinin canlı mozaiğinde, dayanıklılığın ve yılmaz iradenin simgesi İsmail Bey'in sıra dışı öyküsü yer alıyor. Onun destanı, kadim gül yetiştirme sanatının Osmanlı Edirne'sinden Bulgaristan'a yolculuğunu ve ardından Anadolu'daki ata köklerine dönüşünü gören çok önemli bir an olan 1877-1878 Balkan Savaşı sonrasında gelişiyor.

Bilgili, girişimci ve vizyoner bir insan olan İsmail Bey, memleketi Isparta'yı bir gül cennetine dönüştürmenin hayalini kuruyordu.

Onun yolu engellerle doluydu. Otuz dönümlük inatçı arazide çalışırken şüphecilik ve inançsızlıkla karşı karşıya kaldı. İlk girişimleri başarısızlıklarla gölgelendi; güller açmakta isteksizdi, toprak ürün vermekte inatçıydı. Her başarısızlık bir ders, her başarısızlık bir basamaktı. İsmail Bey'in bir zamanlar bilimsel uğraşlara ayrılmış olan elleri, toprağı işleyen, her bitkiyi bir bilim adamı hassasiyeti ve bir çiftçi cesaretiyle besleyen emek araçlarına dönüştü.

Üç yıl süren aralıksız özveriyle İsmail Bey'in gülleri nihayet açtı, kokuları Isparta için yeni bir çağın habercisi oldu. Rüyası gerçekleşmişti; Bir zamanların çorak tarlaları artık yemyeşil bir gül örtüsüne dönüşmüş, Isparta'yı gülyağı üretiminin küresel merkez üssü haline getirmiş, dünyanın en iyi parfümlerinin özünü etkilemiştir.

Gül tutan bir eli zarif bir şekilde tasvir eden bu eşarp, sembolizmle doludur. Geleneksel Türk minyatürlerinde böyle bir görüntü, ince ruhu temsil eder. Burada İsmail Bey'in çalışkan ellerinin vücut bulduğu her gül, emeğin ve sevginin sembolü olarak yeni bir anlam kazanıyor. Bu onun yolculuğuna bir saygı duruşu; azim, dayanıklılık ve umutla örülmüş bir anlatı.